Salvador Cidrás Robles, Vicente Blanco Mosquera e Estella Freire Pérez
Facultade de Formación do Profesorado de Lugo (USC)
instalação
TREBELLO
Resumo
Como artistas e profesores nunha facultade de formación de profesorado deseñamos numerosas propostas para a infancia que trasladan nosa propia experiencia como creadores ao ámbito educativo. Nesta instalación interactiva, que denominados Trebello presentamos un material un material non estruturado composto por diferentes pezas de madeira que encaixan unhas con outras permitindo ensamblar diferentes formas, conformando estruturas cada vez más complexas. Escollemos a palabra Trebello, que provén do idioma galego e significa aparello ou útil que se emprega nunha determinada actividade, porque é un concepto amplo e ambiguo, que implica inventiva, espontaneidade e resolver problemas con poucos recursos. Tamén fai referencia ao concepto de low-tech que utilizaban os nosos maiores nunha sociedade eminentemente rural. Así trebello, implica algo que pode ser utilizado de moitas formas e que se define polo contexto e o receptor. Neste caso, os nosos trebellos implican un elemento de unión, espacial e de forma. A idea inicial era a de deseñar un elemento de unión que permita inserir formas entre si. Este elemento de unión debe permitir múltiples combinacións, o que implica o deseño de dous tipos de pezas, unha peza bidimensional (plana) e outra tridimensional (en cruz) que permite a expansión en eixos de 45º. Trebello aséntase sobre catro principios que son unha constante nos escenarios de acción que deseñamos, funcionando como un marco de referencia que para nós é imprescindible á hora de deseñar procesos creativos coa infancia. – O facer como principio do pensar: Ou facer é ou ensaiar constante para descubrir as conexións entre as cousas – O xogo como principio de exploración: a experiencia dá infancia e a exploración a través do xogo son universais. – O estrañamento como principio estético: os escenarios de acción non se basean na reprodución de modelos ou símbolos establecidos senón na procura de formas expresivas significativas para cada crianza. – A cooperación como principio de posibilidade: A cooperación axuda a estimular a xeración de ideas, potenciando un aspecto e un sentido dá creatividade que normalmente se nos esquece; ou seu valor non comunitario. A instalación consta de dúas accións diferenciadas. Na primeira preséntase o material e iníciase a construción das formas por parte dos participantes. Na segunda preséntase as pezas construídas e realízase un debuxo de observación das mesmas con carbón. Os debuxos péganse na parede conformando un mural participativo que recolle as diferentes miradas sobre as formas construídas. O debuxo de observación ten relación coa capacidade de ver o mundo que nos rodea. Cando observamos, miramos con moita atenión para descubrir cousas que, doutro xeito, pódennos pasar desapercibidas. O debuxo de observación incorpora a experiencia persoal ante aquilo que se vai a debuxar e por iso é significativo. Se compartimos debuxos de observación sobre un mesmo obxecto realizados por varias persoas, poderemos apreciar, non só a diversidade de miradas senón tamén, como liberarnos do pensamento único, permitíndonos recoñecer e valorar ao outro como diferente.
